Örümceğin İlk Oyunu

Örümceğin İlk Oyunu

On iki yaşıma geldiğimde annem bana ve diğer on kardeşime birer tahta hançer hediye etti. Elime tam oturan, cilalı ahşaptan yapılma güzel bir antrenman silahıydı bu. Gecenin hemen bitmesini, yarın onunla oynama isteğimi daha dünmüş gibi hatırlıyorum. Karşıma geçip bana kardeşlerimi toplamamı, bize yeni bir oyun öğreteceğini söylediğinde heyecanlanıp hepsini salona çağırdım. Yüzünde soğuk vardı; yalnızca ciddi olduğunda takındığı, korktuğum o ifade. Halının üzerine oturduk. Annem eline çayını ve oyunu anlatmaya başladı.

Kurallar basitti. Oyunun döngüsü gece yarısında başlar ve diğer gece yarısına kadar devam eder. Her kardeşin tek bir canı vardır ve tahta hançerse onun silahıdır. Biri hançerini senin boynuna ya da kalbine dokundurmayı başarırsa can hakkını alır, seni oyundan çıkarır. Günün sonunda öldürdüğün kişi sayısına göre puan alırsın. Ayın sonunda en çok puana sahip kişiye bir hediye alınır. Kan akıtmak ya da tek silahın dışında bir silah kullanmak yasaktır. Annemin önünde birine saldırırsan yine ölü olarak kabul edilirsin. 

Ertesi gün, antrenmanlar daha şiddetli haline geldi. Karşındaki kişi seni oyunun dışına atabilecek hançeri kullandığında sen de kullanmaya başlardın. Hayatını korumak için daha dikkatli olurdun ve gerekirse daha sert. Antrenman artık ölüm oyunun bir parçası haline geldi. Birkaç günün ardından Terra ve Askar'ın yakın dövüşteki üstünlüğüne karşı kazanmak için başka bir yol bulmamız gerekiyordu. Kayra sabahın ilk ışıklarında, saklandığı köşeden antrenman öncesinde saldırıp ikisinin canlarını aldığında artık hepimiz hem av, hem avcı olabileceğimizi anladık. Her an ölümün ensende olacağını bilerek yaşamak birkaç çocuğu savaşçılara dönüştürmeye başladı. Ve her birimiz bu oyunun ne kadar eğlenceli olduğu konusunda hemfikirdik. 

Oyunun kurallarından olan annemin gözleri, başka bir sınamaydı. Krallar ve soylular karşısında birini indiremezsin. Saldırın çok daha gizli olmalıdır. Oyunun ilk günlerinde çok daha fazla can kaybetmiş Scarlet, annemin yanından ayrılmamaya, avcı olmak yerine korunan olmaya başladı. Asil duruşunu her zaman takdir ettim. Puan kazanamazsa da, kendini dokunulmaz biri yaparak kazandırmıyordu da. Bir haftanın sonunda, gece sakince uyarken boynuna dokunan hançerle gözlerini açtı. 

Uyku senin en zayıf olduğun zamandır. Uykun hafif değilse, gecenin karanlığında kapından içeri süzülen kişiyi fark edemez, gün başlamadan önce kaybedersin. Geceleri daha az uyuman seni yorgun kılar, farklı yollar bulmalısın. Bunlardan biri tuzak kurmaktır. Karşındaki göremezse, boğazına fırlatılan hançerle yüzleşir. 

İkinci haftanın sonu; ittifak kurmaya başladık. Dürüst olacağım biraz olsun sırtını yaslayabileceğin kardeşin olduğunda oyun sana çok daha kolaydı. Hiç dışında çıkmadığımız bu korulukta savaşın içindeki topluluk dinamiklerini gördüm. Takımı puan tablosunun zirvelerinden değil, yalnızca işime yarayacaklardan kurdum. Geceleri onlar ben uyarken nöbet tutanlar için nöbet tuttum ve diğer ittifakların nasıl dağıldığına şahit oldum. Ayın sonunda alacağımız ödülü unutmuştuk artık. Hayatta olmanın verdiği güveni hiçbir ödül sağlayamazdı. Hiçbirimiz unutmayacağı koca bir ayın sonunda başladığımızdan daha yetişkindik. Yaşadığımız hayat, bunu getirdi.

Oyunu kim mi kazandı? Neden lider olarak seçildim sanıyorsunuz.

-Küldoğan Günlükleri 1.Kitap Nilah (F.S. 122)



Bu blogdaki popüler yayınlar

Prolog

Resim
2024 - Eylül Yağmur sesleri, yaklaşan geceye doğru akan müzik notaları gibiydi. Kitap okurken arka plan melodim olmuştu. Yavaş yavaş başlamış gözlerim, zamanla yıpranmış sayfaların satırları üzerinde geziyordu. Bu kitabı okumak rahattı. Yıllar içinde defalarca kez tekrar ve tekrar okudum ama her seferinde bana aynı zevki vermeyi başardı. Sürgün elf prensinin yolculuğu, onun yalnızlığını ve kayboluşunu okumak biraz olsun kendi dünyamdan uzaklaşıp, onun dünyasında kaybolmamı sağlıyordu. Sayfayı çevirirken titrediğimi hissettim. Uzun zamandır üşüyor olmalıydım ama zihnim ile bedenim arasındaki boşlukta fark etmemiştim. Bu durum benim için normaldi. Ara sıra okurken çevremin farkına varmam. Titreyip yatağımda battaniyeme daha sıkı sarıldım ve okumaya devam ettim. Beni bu transımdan uyandıran ise yağmurun melodisine karışan araba sesi ve tekerleklerin nemli toprak yolda çıkardığı uğultular oldu. Yolun taşlı olduğunu ve kapının açılmasıyla botların bu taşlarda az da olsa ses çıkarmasını bekl...
Read more »

2.Kısım: Fenrir'in Kabusu

Resim
2017 - Eylül Özgür olmak istemiştim. Kendimi bildim bileli ya da hatırladığım kadarıyla en azından, özgürlüğü biraz olsun tatmak istedim. Her zaman uğraşmak zorunda olduğum bu ikinci kişiliğimden kurtulmak onun korkusu olmadan, ilaçlarımı almadan yaşamak ve normal biri olmak. Herkes gibi arkadaşlarıma dışarı çıkmak, hatalar yapmak, hayatın zorluklarıyla yüzleşmek istedim. Okul hayatından şikayet eden sanal arkadaşlarımı anlayamadım hiç. Hiç sinemaya gitmedim. Hiçbir zaman sokak hayvanlarını sevmedim. Bir mağazaya girip alışveriş yapmadım. Hiç duygularımı hissederek kaldırımda yürümedim. Bunlar dışarıdan hoş gözükmüyordur. Sana göre bunların pek bir anlamı olmayabilir ama benim için vardı. Herkes hayal kurar, çoğu onlara ulaşamaz ve pes eder. Ben hayalimi asla gerçekleşmeyeceğini öğrendim o gece. Anneminse düşmanım olduğunu. Yağmurlu bir günde, tek katlı bir kulübenin verandasında, masada sakince oturuyordum. Sırtımı sandalyeme yaslamış, elimdeki adını hatırlamadığım kitabı okuyordu...
Read more »

Mina'nın Hikayesi

Resim
Mina              Kaçmak, o gece istediğim tek şey buydu. Bana tanıdık olan her şeyden kaçmak ve biraz olsun uzaklaşmak. Güneşin batmasının üzerinden saatler geçmişti. Dışarıda yağmur yağıyordu. Yine çıktım o duvarlarımı üzerime gelen evden. Yanıma sadece telefonumu ve cüzdanımı almıştım. İnsankızıyım ya, bazen düşünmeden hareket edebiliyordum.              Kendimi sahil yoluna atmamın üzerinden beş dakika geçmişti yanıma şemsiye almadığıma pişman oldum. İzmir için fazla soğuk bir geceydi. Sahil yolunda dalgalar acımasızca kıyıya vuruyor, taştan duvarları dövüyordu. Müziğin sesini sonuna kadar açtığım kulaklıklarımın ardından bile duyuyordum bunu. Dışarıda benim dışımda kimse yoktu. İnsanlar yağmurdan sakındıklarından evlerinde veya rahat oldukları yuvalarındaydı ama bana bu hissi veren bir yer dünya üzerinde bulunmuyordu, en azından bu geceliğine.       ...
Read more »

1. Kısım: Yalnız Ruh

Resim
2017 - Eylül “Bırak beni, ne olur bırak artık! Bırak ki artık hayatımı yaşayayım. Bırak da herkes gibi olayım. Tüm hayatım boyunca bana işkence etmen yetmedi mi?”  “Kes artık sesini! Bunlar bir işe yaramayacak! Biliyorsun,” Karşımda duran zayıf, kısa boylu kızın ince kolları tutunduğu mermer lavaboda tir tir titriyordu. Bir zamanlar beyaza yakın bir renkte olan teni, şimdi hastalıktan ve zayıflıktan soluk bir hal almıştı. Omzuna kadar inen dağınık siyah saçları vardı ve bir tutamı sağ gözünün üzerine düşüyor, görüşünü kısıtlıyordu. İnce pembe dudaklarını uçuk kaplamıştı. Giydiği beyaz tişört, onun üzerinde çok büyük duruyordu.  Onu varoluşun tüm faktörlerinden uzak tutan ilk özelliği ise korkunç siyah gözleriydi. Göz akı ya da irisi olmayan, siyahın hüküm sürdüğü bir çift göz. Korku romanlarından çıkmış gibi, yalnızca bu canavarlara ait. Yalnızca bakışları, orman hayvanlarının korkudan olduğu yerde donakalmasına neden olabilirdi. Ondan korkuyordum ve bu ona zevk veriyordu. “Ha...
Read more »

Bir Gece Yarısı

Resim
Sisli orman gecenin gelmesiyle uykuya dalmıştı. Gece kuşlarının sessizliğine, ufak patilerin koşarken yumuşak toprakta bıraktığı ritimler kalmıştı. Onun bulması gereken biri vardı, yıllardır kayıp olan biri. Yavru kurt onu bir çam ağacının dalları üzerinde buldu. Siyah tüyleri gün boyu yağan yağmurdan sonra ıslanmış, topraktan yayılan kokunun tadını çıkaran bir kuştu bu.  “Sen,” diye seslendi yavru kurt. Sesinde bir yavruya göre daha fazla özgüven vardı. “Sana sorulacak sorularım var.”  Kuzgun başını eğip ona baktı. Simsiyah gözlerinde geçmişin özlemi sezebilirdin. “Tabi, sor bakalım.” Sanki onu bekliyordu, bu yavrunun çıkıp geleceğini. Kurt başını kaldırdı ve sordu. “Hedeflerimize ulaştık mı?”  “Hayır,” dedi Kuzgun. “Yanına bile yaklaşamadık.” Gaklamalarında bariz bir dalga geçme vardı. Yavruyla değil, kendisiyle.  Kurt hayal kırıklığına uğradı ama sormaya devam etti. “Peki, mutlu bir hayatımız oldu mu?” Bu sorusundan çok umutluydu. Kuzgun kalın gagasını iki yana sa...
Read more »
"Belki de felaket hikayelerinde buluşmayı bırakmamız gerek," dedim saçları tarafından gölgelenen mor gözlerine bakarak.  Alaycı alayı gülümsedi. "Bence artık felaket hikayelerini yazmayı bırakman gerek. Kaiju saldırısı ha, ne orijinal." 
Read more »